Sites die dit overkomt zullen graag hun content snel verwijderd willen zien. Het Internet Archive maakt verwijdering van goede content echter tot een lastig proces en zadelt verzoekers op met een grote bewijslast. Verzoeken die niet van het domein (waarvoor verwijdering wordt aangevraagd) zelf komen, zijn zo goed als kansloos, dus ook die names een advocaat. Wanneer de content ooit (tijdelijk) van domein is gewisseld, moet verzoeker kunnen aantonen de rechthebbende van de informatie te zijn. Anderzijds is eigendom van het domein geen garantie tot verwijdering. Het verzoek wordt namelijk voor alle betreffende jaren afzonderlijk bekeken. Om direct een copyright claim (DMCA) in te dienen, is af te raden tenzij de schade enorm is. Het maakt de procedure namelijk niet alleen nog formeler, maar ook complexer en zal een gang naar de Amerikaanse rechter tot gevolg kunnen hebben. En anders dan in Europa is het niet vaste regel dat de verliezer de proceskosten betaald.
Om problemen in de toekomst te voorkomen, kunnen de agressieve Archive bots gericht, op server niveau, worden geblokkeerd. Dit kan door voor de volgende IP series, blokkades in te stellen: 207.241.224.0 - 207.241.239.255 en 208.70.24.0 - 208.70.31.255. Dit vergt wel de nodige kennis waarover veel sites helaas niet beschikken. Het gaat ook erg ver wanneer websites zoveel moeite moeten doen om hun werk te beschermen en een copyright notice niet volstaat.
Het Internet Archive heeft vooralsnog oogkleppen op en lijkt momenteel te opereren vanuit een soort van blinde paniek, waarbij de dynamiek van het huidige internet niet meer wordt begrepen. Constructieve communicatie met de scheppende kant van het internet - hetgeen tot een kleiner, maar evenwichtig archief zou kunnen leiden - wordt structureel vermeden. Wel lapt het ondertussen (bewust) alle regelgeving en de legitieme belangen van anderen aan zijn laars. Dat de EPP dit steunt is moeilijk te begrijpen. Zelfs de vaak aangehaalde en ruime Amerikaanse Fair Use doctrine (Titel 17, sectie 107, Copyright Act), die het gebruik van werken zonder toestemming onder voorwaarden toestaat, is niet van toepassing op het integraal kopiëren van boeken, muziek en websites naar een online publiek archief.
Dat niet alle data zich leent voor archivering, en daar kunnen diverse redenen voor bestaan, lijkt voor het Internet Archive maar moeilijk voorstelbaar. Normaliter is een archief de eindbestemming van een informatiestroom en niet een actief medium dat concurreert met actuele data. De naam Archive is dan ook misleidend, de Way Back Machine fungeert immers gewoon als een cache. Wie bijvoorbeeld nu de site van Sony bezoekt, kan dezelfde recente data ook raadplegen op het Wayback Internet Archive. Dat heeft weinig te maken met archivering, maar wel met het ongevraagd aanbieden van een parallelle informatiestroom. Het antwoord op de vraag waarom dit toch gebeurd, moet worden gezocht in het onderliggende business model.